Ігар Вясялушка
ВУШАНКА
Скачу я вясёлы ад ранку,
Ёсьць сэрцу дзіцяці ўцеха.
Купілі мне шапку-вушанку
З трусінага цёплага меху.
Вазьму адхілю ў шапцы вушы,
На тасьмы яе завяжу.
Мазгі яна грэе і душу,
Надзену яе і сяджу.
Ці ў рукі вазьму і аж млею,
Такой на ўсёй вёсцы няма.
У момант такі разумею –
Загінуў той трус не здарма.
Так люба вушаначка гэта,
Што словаў няма, каб сказаць.
Насіць яе буду да лета,
І, пэўна, у ёй буду спаць.
27 /03 /2007